Als StoryDiggers bevinden Ralph en ik ons vaak in kantoorpanden bij de marketingafdeling, in vergaderruimtes (met namen die tot inspiratie moeten aanzetten), startup hub’s, hippe koffietentjes, trainingscentra en andere leuke en minder leuke plekken. Gesprekken die we hebben gaan over merken, doelgroepen, missies, visies, proposities, contentkalenders en uiteindelijk over mensen, helden, monsters en speciale wapens. Dat is de natuurlijke habitat van de StoryDigger. Daar voelen wij ons als een vis in het water.
Hoe anders was dat toen ik op een donkere avond over een onverlichte weg in de middle of nowhere reed. Het was ijskoud buiten en het enige dat ik zag was onderstaand beeld en het blauwe schijnsel van mijn Waze GPS. Ik hoopte dat ie hier (ergens in Gelderland of Overijssel) nog bereik had…
Waar was ik naar op weg? Naar een weekend storydiggen en -tellen met jonge ambassadeurs van de IMC-weekendschool. Samen met de Bonnie van the Whole Package en Ilja van de IMC weekendschool hebben we in de maanden hiervoor een programma opgezet om een groep jongeren op te leiden tot ambassadeurs van de weekendschool. Voor wie de weekendschool niet kent: dit is een te gekke school waar nieuwsgierige kinderen uit achterstandswijken in contact komen met bevlogen professionals uit allerlei vakgebieden om zo hun horizon te verbreden.
Weekendje Storydiggen in het bos zou de ideale omgeving zijn voor een StoryDigger toch? Maar waarom voelde ik me dan toch licht nerveus en gespannen? Was het de duisternis of was het iets anders? Misschien was het wel dat ik geen idee had over of ons programma wel genoeg aansloot op de slimme en misschien wel bijdehante jongeren? Zouden ze niet in slaap vallen bij theorieën van Joseph Campbell? Waren ze wel lief? En zou het niet te persoonlijk worden? Persoonlijke verhalen van kids opgraven is wel even iets anders van verhalen voor bedrijven.
Bij aankomst op de plek (die trouwens prachtig was) koos ik een slaapkamer. Daarna gingen we aan de slag om het diner te maken. Hier maakte ik al kennis met een paar deelnemers, vrolijke energieke mensen. Aan tafel maakte iedereen kennis met elkaar en dat gaat makkelijker als er heerlijk eten voor je neus staat. Daarna gingen we direct aan de slag. Eerst op relaxte wijze kennis maken en vervolgens direct de diepte in met de vraag: Wie ben jij?
Wie ben jij? Een simpele vraag, maar best lastig te beantwoorden. Ben je wat je meemaakt? Wat je ouders je hebben geleerd? Ben je de keuzes die je maakt? Ben je de dromen die je hebt? Met deze vraag ging het gelijk los. Stuk voor stuk deelden we ons levensverhaal. Ik heb nog nooit zo’n open en eerlijke groep meegemaakt. We lachten, we huilden, want man o man als mensen eerlijk over zichzelf vertellen komt dat binnen zeg!
De volgende ochtend vroeg zag ik pas hoe prachtig de omgeving echt was.
We zijn twee dagen keihard aan de slag gegaan met het uiteenrafelen en verfijnen van de persoonlijke verhalen. We sleutelde aan de inhoud en aan presentatie. We waren psychologen, acteurs en actrices, schrijvers, regisseurs, filosofen en nog veel meer. We hebben elkaar geholpen monsters te vinden en te verslaan.
Uiteindelijk ging iedereen met een eigen verhaal naar huis. Een verhaal dat op elk moment van pas komt, dat je kunt vertellen bij een sollicitatie, een presentatie als ambassadeur van de IMC weekendschool, aan je vrienden en familie. Maar bovenal een verhaal dat je verbindt met jezelf en je daarmee richting geeft voor verdere avonturen in het leven.
Voor mij persoonlijk was het echt een onvergetelijke ervaring die me zomaar gegeven is door deze bijzondere jongeren en de mensen waar ik mee samenwerkte. Diepe buiging en heel veel dank voor iedereen die erbij was. Het is te gek om een StoryDigger te zijn, want iedereen heeft een goed verhaal!
